نخستین نگاهی که مارا به هم دوخت،

نخستین سلامی که در جان ما شعله افروخت،

نخستین کلامی که دل های مارا

به بوی خوشِ آشنایی سپرد و 

                                       به مهمانی عشق بُرد ،

پر از مهر بودی!

پر از نور بودم!

همه شوق بودی! 

همه شور بودم!

چه خوش لحظه هایی که دزدانه از هم

نگاهی ربودیم و رازی نهفتیم!

چه خوش لحظه هایی که «میخواهمت» را

به شرم و خموشی، نگفتیم و گفتیم !

 

 

دو آوای تنهای سرگشته بودیم 

رها  در گذرگاهِ هستی 

به سویِ هم از دور ها پر گشودیم.

 

چه خوش لحظه هایی که هم را شنیدیم.

چه خوش لحظه هایی که در هم وزیدیم.

چه خوش لحظه هایی که در پردهٔ عشق ،

چو یک نغمهٔ شاد،با هم شکفتیم!

 

 

چه شب ها ، چه شب ها که همراه حافظ

در آن کهکشان های رنگین،

در آن بی کران های سرشار از نرگس و نسترن

                                                         یاس و نسرین ،

ز بسیاریِ شوق و شادی نخفتیم!

 

 

تو با آن صفای خدایی

تو با آن دل و جانِ سرشار از روشنایی

ازین خاکیان دور بودی.

من آن مرغ شیدا

در آن باغِ بالنده در عطر و رؤیا،

بر آن شاخه های فرا رفته تا عالمِ بی خیالی ،

چه مغرور بودم ...

چه مغرور بودم ...!

 

 

من و تو چه دنیای پهناوری آفریدیم!

من و تو به سویِ افق های نا آشنا پر کشیدیم.

من و تو ،ندانسته دانسته،

                                  رفتیم و رفتیم و رفتیم ،

چنان شاد، خوش، گرم، پویا ،

که گفتی به سر منزلِ آرزو ها رسیدیم !

دریغا‌! دریغا! ندیدیم

که دستی درین آسمان ها،

چه بر لوحِ پیشانیِ ما نوشته ست !

دریغا، در آن قصّه ها و غزل ها نخواندیم،

که آب و گِلِ عشق با غم سرشته ست!

فریب و فسونِ جهان را

تو کر بودی ای دوست ،

                             من کور بودم ...!

 

 

از آن روز ها ـــ‌ آه! ـــ عمری گذشته ست

من و تو دگر گونه گشتیم ،

                                  دنیا دگر گونه گشته ست!

درین روزگارانِ بی روشنایی ،

درین تیره شب های غمگین که دیگر

ندانی کجایم ،

                 ندانم کجایی،

چو با یادِ آن روز ها می نشینم

چو یادِ تو را پیشِ رو می نشانم

دلِ جاودان عاشقم را

                           به دنبالِ آن لحظه ها می کشانم

سرشکی به همراهِ این بیت ها، می فشانم:

نخستین نگاهی که ما را به هم دوخت،

نخستین سلامی که در جان ما شعله افروخت،

نخستین کلامی که دل های مارا 

به بوی خوشِ آشنایی سپرد و

                                      به مهمانیِ عشق بُرد ...

پُر از مهر بودی!

پر از نور بودم! ...

 

 

                                                                                                                                     فریدون مشیری          

                                                                                                                                                       

  

+این شعر خیلی قشنگ بود دلم نیومد نگذارمش

+کلیک

این آهنگ هم همین طور خیلی ارامش بخشه و با شعر جوره

+کلیک

اینم آهنگی که این روزا زیاد گوشش میدم،the rose واقعا آهنگ های قشنگی داره عاشق گروه شون شدم

+امیدوام حال همگی تون خوب باشه

+برای کسایی که اهنگ رو نشون نمیده میتونن از لینک استفاده کنن