سورانا،انسان گاهی گریه اش میگیرد اما گریه نمیکند
گاهی بغض گلویش رو میفشارد اما نمیشکند
گاهی دردمند است اما خم به ابرو نمی آورد
گاهی باید فریاد بزند اما سکوت میکند
گاهی باید بجنگد اما رها میکند
گاهی باید رها کند اما نمی گذرد
انسان گاهی میمیرد اما کسی خبردار نمیشود
گاهی نفس میکشد اما زندگی نمیکند
گاهی...
.
.
.
.
اما زیباتر آن است که
گاهی از زیر خاکستر ققنوس وار بر میخیزد
و از زیر خراوارها خاک دوباره متولد میشود
و از نو می آفریند
خسته و بی امان در آسمان بی پایان شب
مبهوت و سرگشته از ستاره های چشمک زن
به دنبال ستاره ی جاوید بخت خویش
در قدم های بی انتهای شبانگاهی
شوریده دل و گمشده در هزارتویی مارپیچ
سوسو زنان و افتان و خیزان در امید رهایی
گیج و آشفته در جست و جوی ستاره ی دنباله داری
با امید و ناامیدی زیر باران پاییزی
ایستاده در انتظار باران بهاری
***
عاقبت به کجا خواهیم رفت سورانا
سرانجام ما چه خواهد بود
در گرمی نفس هایی که به سردی میگراید
چه خواهیم گفت
در غروب خورشیدی که طلوع نخواهد کرد
چه خواهیم کرد
